گریه کن عزیزم ....
گریه کن عزیزم
گریه کن عزیزم اما نه واسه خودت
واسه اینکه دیگه نمی تونم بیام تولدت
گریه کن جدای ها ما رو رها نمی کنن
آدما انگار برای ما دعا نمی کنن
گریه کن حالا حالا از هم باید جدا باشیم
بشینیم منتظر معجزه خدا باشیم
گریه کن منم دارم مثل تو گریه می کنم
به خدای آسمونامون شکایت می کنم
گریه کن تو بختمون یه برف سنگین نیومد
این همه پرنده رد شد مرغ آمین نیومد
گریه کن واسه شبایی که بدون هم بودیم
تنهایی برای سنگینی غصه کم بودیم
گریه کن برای روزایی که خورشیدی نداشت
دلای من و تو به فردا امیدی نداشت
گریه کن فکر کن دلیلی ندارم فقط همین
واسه فاصله از آسمونه تا زمین
گریه کن سبک میشی روزای خوب یادت میاد
گرچه تو تقویمامون نیستن اون روزا زیاد
گریه کن برای دلایی که چینی بودن
بی وفایی ها رو دیدی به چه سنگینی بودن
گریه کن برای لحظه هایی که تلف شدن
گل هایی که ما چیدیمشون و علف شدن
گریه کن برای قولی که بهش عمل نشد
واسه مشکلاتی که بودش و هست و حل نشد
گریه کن برای نقشه ها که مهتابی بودن
برای عاشقایی که قلابی بودن
گریه کن برای خوابایی که فقط یه خواب بودن
واسه آرزو هامون که همشون حباب بودن
گریه کن واسه خوشی هایی که نازل نمی شن
واسه اون دیوونه ها که دیگه عاقل نمیشن
گریه کن برای اول که عاشقونه بود
حال هم رو پرسیدن فقط یه جور بهونه بود
گریه کن چون اون روزامون دیگه تکرار نمی شن
دلامون به سادگی حاضر به اقرار نمی شن
گریه کن غرور واسه دیونگی یه سد شده
مرغ آمین دیده این صحنه را تندی رد شده
گریه کن بذار تموم عقده هات شسته بشه
حق داره آدم یه وقتایی از خودش خسته بشه
گریه کن واسه همه واسه خودت برای من
توی بارونی ترین ثانیه حرفاتو بزن
گریه کن تا آینه شه باز شه اون چشای روشنت
واسه موندن لازمه فدای گریه کردنت
" مریم حیدر زاده "
یادت هست؟!!!
اینو که مینویسم برای کسایی که فقط می خوان یه عشق داشته باشن فرقی نداره کی یا چند تا
فقط دوست دارن اظهار عشق و علاقه بکنند و وقتی دیدن کسی هست که می توانند بهتر
از معشوق دروغی خودش باشه به راحتی میرن کنارو به معشوق جدید سلام میکنن انگار که هیچ
اتفاقی نیفتاده. خودم یکی از این آدما رو میشناسم و فقط میتونم بهشون بگم " واقعاً براتون
متاسفم ". از شما ها یه در خواست دارم برای این جور آدما دعا کنید اونا به دعا های شمامحتاجن پس خواهش میکنم براشون دعا کنید تا مریضیشون خوب بشه.....
مرا یادت هست؟! با آن چکمه های دارچینی, آن پالتوی بلند قهوه ای با چهار خانه های تیره تر, و گوشوارهای فیروزه ای که همیشه در برف یخ می کرد... برف که بر بام ما می نشست می دانستم تو می آیی... من به انتظارت در برف می ایستادم... و تو می آمدی... و برای بلندی موهایم شعر می خواندی... یادت هست?! همه کافه هایی را که با هم می نشستیم ؟ مروارید سفید دهانت با آن قهوه ی تلخ ترک کرم رنگ می شد... قهوه تلخ بود حتی تلخ تر از زندگی...!! و خنده ی تو شیرین... مرا یادت هست؟!!
